Μιλώντας για "οριακές" καταστάσεις ...
Τα πρώτα όρια στο παιδί δημιουργούνται με αφορμή πάντα τις επιθυμίες του. Όταν για παράδειγμα θέλει κάτι και είναι δύσκολο να το έχει, ο τρόπος της αντίδρασής του μας πληροφορεί για το είδος των ορίων που θα πρέπει να προσέξουμε.
Ξεκινώντας πάντα από το σπίτι λοιπόν, τα όρια και το να τεθούν, εκτός από αγαπημένα αντικείμενα (λιχουδιά), περιστρέφονται και γύρω από τους χώρους του σπιτιού και την αυτονομία του παιδιού. Το να υπακούσει το παιδί δε σημαίνει απαραίτητα να «κάνει πίσω» τελικά την επιθυμία του. Σημαίνει και αναπροσαρμογή των προϋποθέσεων για την επιθυμία αυτή.
Ο μικρός μας φίλος μπορεί να φάει τη λιχουδιά που θέλει αρκεί να φέρει το πιάτο του ή να φάει το φαγητό του πρώτα. Μπορεί να παίξει ηλεκτρονικό αφού διαβάσει τα μαθήματά του. Να βοηθήσει τη μαμά να κάνει δουλειές για να μπορέσουν μετά να πάνε βόλτα.
Ας χρησιμοποιήσουμε σωστά τους χώρους του σπιτιού.
- Μπορούμε να παίζουμε στο σαλόνι το πολύ με δυο παιχνίδια κι αν θέλουμε να φέρουμε άλλο παιχνίδι, πρέπει να επιστρέφουμε το προηγούμενο στη θέση του.
- Το καλύτερο είναι να τρώμε στην κουζίνα.
- Αποφεύγουμε να κάνουμε τραμπολίνο στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά.
- Το ιδανικότερο θα ήταν κάθε μικρός φίλος να κοιμάται μόνος του το βράδυ στο δωμάτιο του.
Προάγοντας τα χωρικά όρια θέτουμε και συμπεριφορικά όρια. Αφού οι μικροί μας φίλοι δέχτηκαν τους «όρους» μας για να πάρουν αυτό που θέλουν, για να δούμε πώς θα προχωρήσουμε σε πιο κοινωνικά όρια. Αφού θέλουμε να δούμε το αγαπημένο μας παιδικό, ας περιμένουμε να τελειώσει η αγαπημένη εκπομπή της μαμάς. Αφού θέλουμε να πάμε στο περίπτερο να αγοράσουμε ένα παγωτό, ας πάρουμε και για τον μπαμπά την εφημερίδα του.
Σε κάθε περίπτωση, το να θέσουμε όρια θα πρέπει να σηματοδοτεί την οργάνωση της συμπεριφοράς του παιδιού με γνώμονα, το κίνητρό του, την προσαρμογή και την πρόοδό του.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά
με το Κέντρο Πρώιμης Παρέμβασης "Ευ-Νόηση"
πατήστε στην εικόνα:
