Τί τα θέλουμε τα χρώματα?

Χρώμα… Τι είναι το χρώμα; Είναι κάτι που βλέπω; Ίσως και να μπορώ να το δω. Είναι κάτι που μυρίζω; Ίσως και να έχει πολλά αρώματα. Είναι κάτι που αγγίζω; Χμμ… το κόκκινο μαλακό κουβερτάκι μου, το μπλε αλογάκι στο ποτήρι μου, αυτό το πράσινο φρούτο που με ταΐζουν καμιά φορά μα δε θυμάμαι πως το λένε, εκείνο το μωβ φύλλο στη γλάστρα που νομίζω ότι είδα στο βιβλίο μου χθες, το κίτρινο λουλούδι που έκοψα από ένα θάμνο κρυφά με την Ιωάννα τις προάλλες! Α, και αυτό το άλλο πώς το λένε; Θυμάσαι; Πόσα άλλα να υπάρχουν άραγε; Τα παιδιά αναγκάζονται να γνωρίσουν τον κόσμο στον οποίο τους φέραμε και μοιάζει να το κάνουν με μεγάλη ευχαρίστηση και ανασφάλεια συγχρόνως. Εξερευνούν κάθε σπιθαμή του και θέλουν να μοιραστούν μαζί μας όσα ανακαλύπτουν καθημερινά. Τα χρώματα υπάρχουν παντού, σε σημείο που θα έλεγε κανείς πως είναι βασικό συστατικό του κόσμου και επομένως μπορεί να είναι για τα παιδιά μια ενδιαφέρουσα αφορμή. Την ίδια στιγμή, μπορούν να είναι ένα εργαλείο, όχι απλά για να τον κατανοήσουν και να τον ερμηνεύσουν, αλλά για να δημιουργήσουν μέσα σε αυτόν, να υπάρξουν ενεργά έχοντας την αίσθηση ότι δεν είναι όλα έξω από τον έλεγχό τους. Πόσο σημαντικό είναι να τα βοηθήσουμε να διατηρήσουν και να εξελίξουν αυτό το εσωτερικό κίνητρο! Αυτή η «ερευνητική διαδικασία» σε ένα κομμάτι της είναι ατομική αλλά θα ήταν ελλιπής αν δεν συνοδευόταν από την ανάγκη για συλλογική δράση, αλληλεπίδραση και επικοινωνία! Όταν το συναίσθημά μου, το μυαλό και το σώμα μου βιώνουν κάτι, ολοκληρωτικά άγνωστο μέχρι τώρα για μένα, μου προκύπτει η επιθυμία να μοιραστώ αυτή την εμπειρία είτε την ίδια στιγμή που τη βιώνω είτε αργότερα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συμβεί αυτό. Η εμπειρία του εικαστικού παιχνιδιού εμπεριέχει πρώτα από όλα την επαφή με τον εαυτό μου μέσα στο σύνολο, σε ένα πλαίσιο όπου δρω με το να δοκιμάζω, να παρατηρώ, να φαντάζομαι, να σκέφτομαι , να αισθάνομαι, να αποδέχομαι και να απορρίπτω, να μοιράζομαι με τους άλλους , όσα είμαι και όσα βρήκα, μέσα από την δημιουργία. Όλα αυτά στο δικό μου το μυαλό έρχονται να δέσουν με την ανάπτυξη κοινών κωδίκων. Ο γλωσσικός κώδικας με απασχολεί ιδιαίτερα. Τα χρώματα είναι επίσης ήχοι, είναι λέξεις, εικόνες, είναι συναισθήματα, βιώματα, ιδέες, είναι όλα όσα είναι και όσα δεν έχουν υπάρξει ακόμη. Θέλουμε πολύ να βρούμε τις λέξεις για να τα εκφράσουμε όλα αυτά, σαν μια ευκαιρία να καταλάβουμε τον κόσμο αλλά να μας καταλάβει και αυτός. Πόσο πιο όμορφο να συμβεί αυτό με παρέα, χρωματιστά χεράκια (και ποδαράκια καμιά φορά), και λίγο χρώμα τριγύρω που δώσαμε εμείς και όχι απλά που υπάρχει, σε έναν κόσμο που δημιουργήσαμε ώστε να υπάρξουμε για λίγο εκεί. dos, experiments in creativity