Παιδικός αθλητισμός: Hobby ή σχολείο ζωής; 

Παιδικός αθλητισμός: Hobby ή σχολείο ζωής; 

Τι ακριβώς είναι ο παιδικός αθλητισμός; Και τι ρόλο μπορεί να παίξει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού; Των βασικών αξιών και πιστεύω του για τον εαυτό του και τη ζωή του....; Της μελλοντικής του επαγγελματικής πορείας; Ακόμα και της προσωπικής και μελλοντικά οικογενειακής του ευτυχίας...; 

Ας τα πάρουμε με την σειρά.... 

Για τα περισσότερα παιδιά, το άθλημα που επιλέγουν εξελίσσεται σε κάτι πολύ παραπάνω από ένα hobby ή ένα τρόπο να περνάνε ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο τους. Είναι η αγαπημένη τους δραστηριότητα. Αυτό μέσα από το οποίο βιώνουν τα πιο έντονα συναισθήματα και στο οποίο επενδύουν ψυχικά τα μέγιστα. Αυτό μέσα από το οποίο εκφράζονται ελεύθερα και αναπτύσσουν τη φαντασία τους. Αυτό μέσα από το οποίο ονειρεύονται και οραματίζονται το μέλλον τους. Είναι αυτό που δίνει χρώμα και νόημα στην ζωή τους. 

Και τι σημαίνει αυτό; 

Αν πάρουμε σαν δεδομένο το ότι όσο πιο πολύ αγαπάμε κάτι και όσο πιο έντονα το βιώνουμε, τόσο πιο δεκτικοί και «εκτεθειμένοι» είμαστε στο να πάρουμε μηνύματα μέσα από αυτό, συνειδητοποιούμε τις καταλυτικές επιρροές που το αθλητικό περιβάλλον έχει στην διαμόρφωση του εσωτερικού κόσμου των παιδιών. Στην αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση τους. Στο αν πιστεύουν ότι η ζωή είναι δίκαιη ή άδικη. Στο ότι αξίζει να επιμένεις και να προσπαθείς μέχρι να πετύχεις αυτό που τόσο πολύ θέλεις. Στην ερμηνεία και τη διαχείριση του λάθους. Της νίκης και της ήττας. Το αν η επιτυχία είναι θέμα συγκυριών και τύχης ή αποτέλεσμα μικρών καθημερινών πειθαρχιών και συνηθειών. 

Και στις αξίες μέσα από τις οποίες, αποφασίζουν το ποια στάση και συμπεριφορά θα επιλέξουν την κάθε δεδομένη στιγμή. Ο αθλητισμός μάς βάζει σε πιεστικές σωματικά και συναισθηματικά καταστάσεις. Μας οδηγεί στα όριά μας. Και εκεί αναδεικνύεται το ποιοι πραγματικά είμαστε. Και πόσο μεγάλο δώρο μπορεί να είναι αυτό, ειδικά σε παιδική ηλικία; Μπορώ υπό πίεση να συνεχίζω να πιστεύω στον εαυτό μου; Να είμαι υποστηρικτικός και παρακινητικός; Υπεύθυνος και όχι επικριτικός. Να απολαμβάνω το παιχνίδι χωρίς να γνωρίζω την τελική του έκβαση; Και να αναγνωρίζω πως αν παίξω με όλο μου το είναι έχω κερδίσει ανεξαρτήτου σκορ, χρόνου και επίδοσης; Να επιλέγω την αφοσίωση, την επιμονή, την εργατικότητα, το «καθαρό» παιχνίδι και τη νηφάλια αυτοαξιολόγηση; 

Και πόσο χρήσιμα μπορούν όλα αυτά να φανούν σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου, τωρινές και μελλοντικές; Αυτά άλλωστε δε χρειάζονται για την ευημερία και εξέλιξή μου και στο σχολείο, στον επαγγελματικό χώρο και στην παρέα...; Στις κοινωνικές και διαπροσωπικές μου σχέσεις; 

Το σημαντικό κατ΄ επέκταση ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: 

Πόσο συνειδητοί είμαστε, γονείς και προπονητές (και διοικητικοί φορείς), στο πώς επηρεάζουμε όλα τα παραπάνω με τις αποφάσεις μας, τις επιλογές και τις συμπεριφορές μας γύρω από τον αθλητισμό; Και της ευθύνης που έχουμε αναλάβει προχωρώντας σε αυτές; 

Είναι εξαιρετικά σημαντική η επιλογή του αθλητικού περιβάλλοντος του παιδιού...! Θα τολμήσω να πω ίσως και πιο σημαντική από του ακαδημαϊκού. Με δεδομένο ότι η επιτυχία και ευτυχία μας ορίζεται περισσότερο από αυτό που είμαστε παρά από τις γνώσεις και τις διαπιστεύσεις μας. Και ότι το παιδί θα εμπνευστεί και θα επηρεαστεί κατά κανόνα, καλώς ή κακώς, περισσότερο από τον προπονητή του παρά από τον δάσκαλό του. 

Και οι προπονητές πόσο αντιλαμβανόμαστε το πώς η κάθε μας λέξη, το κάθε βλέμμα και η κάθε έκφρασή μας «γράφει» στην καρδιά και στο μυαλό των παιδιών. Η παραμικρή μας απόφαση και στάση. Ότι είμαστε πρότυπα και συχνά «ήρωες» για τα παιδιά αυτά. Ότι η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους εξαρτάται συχνά από τον τρόπο που τα αποδεχόμαστε, τα αξιολογούμε, τα επιβραβεύουμε ή τα παρατηρούμε. Από το αν επί της ουσίας τα εμπιστευόμαστε ή τα αμφισβητούμε. Και το τι μαθήματα ηγεσίας και διαχείρισης καταστάσεων τους δίνουμε με την στάση μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε αν είμαστε εστιασμένοι στην κάλυψη των δικών τους συναισθηματικών αναγκών ή αν, άθελά μας φυσικά, εκμεταλλευόμαστε την τυφλή εμπιστοσύνη που μας δείχνουν για την κάλυψη των δικών μας. Για αποδοχή, επιτυχία, σημαντικότητα και προβολή. 

Το 2007, επιστρέφοντας από ένα τουρνουά στο εξωτερικό, άκουσα προς έκπληξη μου έναν γονέα μας (Απόφοιτο Κολλεγίου Αθηνών ο ίδιος) να λέει ότι αν αναγκαζόταν να επιλέξει μεταξύ σχολείου και αθλητισμού για την προσωπική εξέλιξη του παιδιού του, θα επέλεγε το δεύτερο. Τότε μου φάνηκε υπερβολικό. 13 χρόνια μετά καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούσε. Δόξα τω Θεό ζούμε σε μια εποχή που δεν έχουμε τέτοια διλήμματα. Οφείλουμε όμως, όσοι δουλεύουμε με και για τα παιδιά, να αναλάβουμε την τεράστια κοινωνική μας ευθύνη και να εξασφαλίζουμε την επάρκεια μας στο έργο της υπηρέτησής τους.

Γιατί εμείς υπηρετούμε αυτά και όχι το αντίθετο. Εκείνα μας διδάσκούν τι σημαίνει χαρά, αφοσίωση, εμπιστοσύνη και αγάπη...

---

Ο γραφών, Ηλίας Καραπιπέρης, είναι προπονητής ποδοσφαίρου με πολυετή πείρα στον χώρο του παιδικού αθλητισμού. Είναι επίσης, ιδρυτής και Διευθυντής της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου "ΝΙΚΗΤΕΣ" με έδρα το Πρότυπο Αθλητικό Κέντρο WINNERS CLUB στο Χαλάνδρι.

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ στις εικόνες:

Ακαδημία Ποδοσφαίρου "ΝΙΚΗΤΕΣ"

 WINNERS CLUB