Καθώς αυτοί βγαίνουν από τα λάθη τους...
Συχνά, βλέπω στο διαδύκτιο όμορφες φωτογραφίες, από όμορφα δημιουργικά σχολεία προσχολικής και πρωτο-σχολικής ηλικίας.
Συνειδητοποιώ πως σιγά σιγά το στάδιο κάθομαι στη καρέκλα μου και μαθαίνω αρχίζει να μοιάζει ξεπερασμένο. Με μεγάλη ανακούφιση βλέπω να προωθούνται σχολεία, παιδικοί σταθμοί που κάνουν δραστηριότητες κατά κύριο λόγο έξω, στα δάση και στη φύση. Οι πόρτες μένουν ανοιχτές και το παιδί επιλέγει αν θέλει να μείνει μέσα ή έξω, να κάνει βόλτα με το ποδήλατο ή να κοιτάξει στα ζεστά ένα βιβλίο. Τρανταχτό παράδειγμα και το δικό μας σχολείο «της φύσης και των χρωμμάτων» καθώς και άλλοι αξιόλογοι παιδικοί σταθμοί που σχεδιάζουν πολύ ωραίες δραστηριότητες.
Σιγά σιγά, η Αγγλία και η Αμερική περνάνε το στάδιο της έντονης αξιολόγησης, της εξέτασης και του αποτυπώνω τη γνώση αποκλειστικά στο χαρτί απο πολύ μικρή ηλικία. Πολλά σχολεία, και εκεί, είχαν πέσει σ’ αυτή τη μαύρη τρύπα.
Σκέφτομαι λοιπόν οτι δεν ειναι ανάγκη να καταστρέψουμε την προσχολική εκπαίδευση για να καταλάβουμε μετά από χρόνια οτι η φωτοτυπία στο τρίχρονο δε λέει τίποτα. Ας βγούμε γρήγορα απο αυτό το λάκο, προλαβαίνουμε! Το παιδί μαθαίνει έξω, μαθαίνει/πειραματίζεται με κατσαρόλες και κουτάλες, με κουτιά, με νερό, με αφρό, με χρώματα, με λάσπη.
Χρέος μας να εκπαιδεύσουμε τους γονείς ώστε να πάψουν να πιστεύουν πως όλη μερα «παίζουν», δεν κάνουν τίποτα. Χρεός μας να υπερασπιστούμε αυτό το στοχευμένο, οργανωμένο, ελεύθερο παιχνίδι. Αυτό το παιχνίδι που είναι σωτήριο για την λεπτή κινητικότητα, τη συγκέντρωση, τον πειραματισμό, τη δοκιμή, την επίλυση προβλημάτων και τη μάθηση. Όσο πιο λερωμένο γυρνάει το παιδί σου στο σπίτι τόσο καλύτερα πρέπει να νιώθεις μαμά, γιατί επαιξε. ¨Επαιξε που σημαίνει πέρασε καλά, έμαθε.
Aς σκίσουμε τη φωτοτυπία για το τρίχρονο, το τετράχρονο και ας βρούμε άλλες λύσεις και για το πεντάχρονο. Φτιάξτε απλά αντικείμενα που δεν χρειάζεται να αγοραστούν. Ένας ξυλουργός ας γίνει ο άνθρωπος σας. Και αν θέλετε αποδείξεις για το τί έμαθε το παιδί για να πείσετε, βγάλτε φωτογραφίες και κρατήστε τα σχόλια σας και τις παρατήρησεις σας κατεγραμμένες.
Δώστε γωνιές και ευκαιρίες για μάθηση. Αφήστε τα να ανοίξουν μπαούλα και να ντυθούν με τα παλιά ρούχα μιας γιαγιάς και τα καπέλα ενός παππού. Αφήστε τα να πάρουν και να παίξουν δικούς τους ρόλους. Στόχος να δουλέψει η φαντασία και όχι να πάμε να αγοράσουμε στολές μεταμφύεσης. Αφήστε τα να παίξουν! Να παίξουν στο μαγαζάκι, στο σπιτάκι, στο ιατρείο να αναπτυχθεί ο διάλογος και να εμπολουτιστεί το λεξιλόγιο με τις δικές σας λεπτές παρεμβάσεις.
Δυστυχώς, στην προσπάθεια μας να πείσουμε πως κάτι κάνουμε, χάνουμε την ουσία. Όσο ακριβότερο το σχολείο, τόσο περισσότεροι και οι πάκοι της φωτοτυπίας. Όσο πιο διάσημο το σχολείο, τόσο πιο φοβερή και η κατασκευή που το παιδί απλά πέρασε και κοίταξε για να μην την χαλάσει! Όσο πιο πολύ προσπαθεί να πείσει η ιδιοκτήτρια ότι ο παιδικός σταθμός της γειτονιάς της είναι ο καλύτερος, τόσο χάνεται το νόημα σε γιορτές υπερπαραγωγές, ασκήσεις γραφής και ανάγνωσης, αλφαβήτες και αριθμούς που το παιδί δεν είναι έτοιμο ακόμα να κατανοήσει αφού δεν έχει ακόμα κατακτήσει βασικές δεξιότητες...
Η εμμονή μας με τις κατασκευές και χειροτεχνίες με σκοπό να εντυπωσιάσουμε τα πλήθη που έπειτα αναγκαστικά θα καταλήξουν στον σκουπιδοντενεκέ, μας εμποδίζει να σκεφτούμε τον στόχο και τον σκοπό, την εμπλοκή του παιδιού και τη χαρά της μάθησης.
Καθώς οι άλλοι βγαίνουν από τα λάθη τους, εμείς, άποψη μου, καλό θα ήταν να μη μπούμε.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Παιγνιοθεραπεύτρια / Play Therapist Κατερίνα Ανδρικοπούλου, καντε κλικ στην εικόνα:
