Ξεσπάσματα Θυμού. Μέρος 2ο: Η Παρέμβαση !

Στο πρώτο μέρος του άρθρου εστιάσαμε στις αιτίες για τις οποίες μπορεί να προκύψει μία συναισθηματική έκρηξη στο μικρό παιδί καθώς και τί μπορεί αυτή να σημαίνει. Στο παρόν κείμενο, θα εστιάσουμε σε στρατηγικές διαχείρισης τη στιγμή της έντασης προκειμένου να προστατεύσουμε το παιδί από την ίδια τη συμπεριφορά του, αλλά και να διασφαλίσουμε ότι δεν το τραυματίζουμε ψυχικά περισσότερο με την αντίδρασή μας. Παρέμβαση επί κρίσης Τη στιγμή, λοιπόν, του ξεσπάσματος είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το μικρό παιδί κυρίως χρειάζεται να αισθανθεί ασφαλές καθώς και να λάβει φροντίδα. Συνεπώς, πρώτα από όλα είναι αναγκαίο να παραμείνουμε οι ίδιοι ψύχραιμοι, χαλαροί και συγκεντρωμένοι στο στόχο μας. Η δική μας συναισθηματική ενημερότητα θα παίξει καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Αν δηλαδή βιώνω μεγάλη αγωνία με αυτή τη συμπεριφορά του παιδιού μου αλλά έχω επίγνωση του δικού μου συναισθήματος, αυτό θα με βοηθήσει ώστε να μην αρχίσω να φωνάζω ο ίδιος ή να βγω εκτός ελέγχου. Σίγουρα, συμπεριφορές όπως φωνές, έντονες χειρονομίες, κριτικές, απειλές ή ακόμη τιμωρίες ή και χρήση βίας (κάτι που σαφώς επιβάλλεται να αποφεύγεται) μπορούν να φέρουν μόνο το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα καθώς πιο πολύ θα αναστατώσουν το μικρό πλάσμα παρά θα το βοηθήσουν να νιώσει ότι μπορεί να μας εμπιστευτεί να το βοηθήσουμε. Είναι αυτές οι συμπεριφορές που μπορούν να οδηγήσουν στον ψυχικό τραυματισμό του ατόμου αφού επί της ουσίας του διδάσκουν βιωματικά ότι είναι μόνο του και αβοήθητο καθώς οι ανάγκες του δεν γίνονται αναγνωρίσιμες από τον ενήλικα που υποτίθεται είναι υπεύθυνος για τη σωματοψυχική του ευημερία ενώ όταν αυτές εκφράζονται μπορεί να προκαλέσουν περαιτέρω πόνο ψυχικό ή και σωματικό. Μπορούμε, επομένως, καταρχάς να εξασφαλίσουμε ότι το παιδί δεν κινδυνεύει σωματικά από τη συμπεριφορά του. Σε αυτό το πλαίσιο, αν αντιληφθούμε ότι κάποιο ερέθισμα ενισχύει την αντίδρασή του μπορούμε να το αποσύρουμε έως ότου περάσει η κρίση και γίνει επεξεργασία του συμβάντος. Αποφεύγουμε, ωστόσο, να προσφέρουμε αυτό που το παιδί ζητάει αν αντιληφθούμε ότι γίνεται με τρόπο χειριστικό (παραδείγματος χάρη, κλαίει αν του προσφέρουμε φαγητό σταματάει αν προσφέρουμε γλυκό) αφού μία τέτοια συμπεριφορά –απάντηση θα ενισχύσει περισσότερο τη συμπεριφορά που επιθυμούμε να αποδυναμώσουμε. Πολύ σημαντικό είναι να φερόμαστε με σταθερότητα και συνέπεια, να δείχνουμε ότι γνωρίζουμε τί κάνουμε και έχουμε τη δυνατότητα διαχείρισης της κατάστασης. Εξίσου σημαντικό είναι επίσης να προσφέρουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό το έδαφος για σύνδεση του παιδιού με εμάς. Αυτό σημαίνει να βοηθήσουμε το παιδί να έχει αισθητηριακή επαφή μαζί μας, δηλαδή να κατεβούμε στο ύψος του, να το βοηθήσουμε να μας κοιτάξει στα μάτια, να το καθοδηγήσουμε να αναπνεύσει πιο ήσυχα και να καταφέρουμε τη μέγιστη σωματική επαφή που το παιδί αντέχει τη δεδομένη στιγμή. Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω αποτελούν τρόπους παρέμβασης οι οποίοι δε θα φέρουν αυτόματα την αλλαγή, ενώ αν τόσο το παιδί όσο και ο ενήλικας έχουν εκτεθεί και συνηθίσει μία διαφορετική διαχείριση ενδεχομένως χρειαστούν κάποιες επαναλήψεις μέχρι τη στιγμή που το παιδί θα ανταποκριθεί στη νέα συμπεριφορά αλλά και ο ενήλικας θα μπορεί να την υιοθετήσει με σταθερότητα. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος του άρθρου θα ασχοληθούμε με την πρόληψη και τη μακροπρόθεσμη παρέμβαση για την αποφυγή και εξάλειψη των συναισθηματικών ξεσπασμάτων του παιδιού που είναι και ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης των συναισθηματικών εκφορτίσεων του παιδιού. Για να μεταβείτε στην πηγή του άρθρου πατήστε: εδώ