Ανοίγοντας δειλά-δειλά την πόρτα
«Όταν νυχτώσει και κλείσει η πόρτα του σπιτιού σου, δες ποιοι βρίσκονται μέσα. Αυτοί έχουν σημασία στη ζωή σου!».
Αυτά ήταν τα λόγια της γιαγιάς μου που έμειναν σφραγισμένα στο μυαλό μου από την ώρα που ξεκίνησα τη δική μου οικογένεια. Αυτά είναι τα λόγια που πυροδότησαν και τις πρώτες σκέψεις μου όταν ξεκίνησε η πανδημία.
Ακόμη δεν έχει ξημερώσει… και η πόρτα παραμένει κλειστή.
Τι σημαίνει όμως αυτό για μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε;
Εν μια νυκτί άλλαξαν οι αγωνίες και οι φόβοι μας, άλλαξαν και τα όνειρά μας. Μια απειλή μας έδειξε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη, τι πραγματικά θέλουμε και τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή μας για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Είναι ευκαιρία να δούμε το παρόν ως μια προετοιμασία για το μέλλον, για ένα μέλλον για το οποίο δεν έχουμε καν εικόνα. Για αυτό θα μας βοηθήσει το μακρινό παρελθόν μας, καθώς δεν ήταν η πρώτη φορά που κλείσαμε την πόρτα του σπιτιού μας για να προστατευτούμε από απειλές.
Ας θυμηθούμε ότι έχουμε ο ένας τον άλλον και τα πιο δυνατά μας εργαλεία για την προετοιμασία μας αυτή είναι τα αυτιά μας, το στόμα μας, η αγκαλιά μας και η φαντασία μας που μπορεί να πλάσει όνειρα και να αναθερμάνει την ελπίδα μας για ζωή.
Τα παιδιά μας φέρουν το πιο βαρύ φορτίο αυτής της περιόδου προετοιμασίας καθώς ο διαρκής τους αγώνας για ανεξαρτητοποίηση βρίσκει μπροστά του πολλά εμπόδια.
Η ανεξαρτητοποίηση μπορεί να επιτευχθεί όμως και μέσα από τη συμμετοχή σε μια ομάδα, μέσα από την οικογένεια, όταν το μέλος του ανακαλύψει το ρόλο του που προσδιορίζεται από τις κεκτημένες δεξιότητές του και βρει τον χώρο εντός της ομάδας για να αυτενεργήσει και να συμβάλει με τον τρόπο του στην επίτευξη των στόχων της καθημερινότητας.
Με απλά λόγια το παιδί μαθαίνει να συμμετέχει στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και καλλιεργεί πλήθος δεξιοτήτων μέσω της αλληλεπίδρασής του με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Κλειδί σε αυτή μας την αποστολή ως οικογένεια είναι η φαντασία μας. Δε χρειαζόμαστε αεροπλάνο για να ταξιδέψουμε, έχουμε το μαγικό χαλί του μυαλού μας. Καθίστε ως οικογένεια γύρω από τη «φωτιά».
Η εστία, όποια μορφή κι αν έχει, αναθερμαίνει τις σχέσεις των παρευρισκόμενων, λιώνει τα ατομικά μας καλούπια φτιάχνοντας ένα κράμα ομαδικό, μια αγκαλιά.
Μοιραστείτε ιστορίες, πλάστε τις δικές σας ιστορίες που θα έχουν αρκετή δύναμη να γκρεμίσουν τα τείχη του σπιτιού σας και να ανοίξουν παράθυρα σε έναν ολοκαίνουριο κόσμο. Καλλιεργήστε τις δεξιότητές σας μέσα από δραστηριότητες ψυχαγωγίας και καθημερινότητας.
Φτιάξτε μια ταΐστρα πουλιών, φυτέψτε λίγα λουλούδια και καθαρίστε το μπαλκόνι για να υποδεχτείτε την Άνοιξη. Ενθαρρύνετε τη Φύση να έρθει κοντά σας, κι ας γίνει μέλος της οικογένειάς σας, έστω κι αν μπορεί προς το παρόν μόνο να σας κρυφοκοιτάει από το παράθυρο. Ίσως να είναι και η μόνη που θα μπορέσει να ανοίξει τελικά την πόρτα της οικίας σας.
Κι όταν ανοίξει τελικά η πόρτα του σπιτιού μας ας αρχίσουμε να κοιτάμε τους γύρω μας ως οικογένειες και όχι ως μονάδες. Ας αγκαλιάσουμε τη Φύση ξανά, όπως κάνανε οι πρόγονοί μας δημιουργώντας ευκαιρίες να είμαστε κοντά της και να χαιρόμαστε ό,τι μας προσφέρει.
Ας μην ξεχάσουμε τα λιγοστά μας εργαλεία: τα αυτιά, το στόμα, την αγκαλιά και τη φαντασία μας. Δε θα αλλάξουν και είναι σίγουρο ότι θα τα χρειαζόμαστε πάντοτε.
Ακόμη κι αν χρειαστεί να κλείσουμε την πόρτα μας ξανά ας έχουμε τα παράθυρά μας ανοικτά, ανοικτά σε έναν κόσμο καινούριο, που μπορεί να είναι κλεισμένος πίσω από πόρτες αλλά έχει και παράθυρα που επιτρέπουν να μοιραζόμαστε καλημέρες και ιστορίες, ιστορίες που γκρεμίζουν τείχη, θεραπεύουν πληγές και σχεδιάζουν πορείες στα αχαρτογράφητα νερά του μέλλοντος.
Όταν με το καλό, καταλαγιάσει η μπόρα, θα έχουμε ανοίξει την πόρτα μας στο Κέντρο του Άθυρμα στην Επανωμή και θα σας περιμένουμε οικογενειακώς να μοιραστούμε τις ιστορίες μας, να παίξουμε στη Φύση και να σχεδιάσουμε από κοινού την πορεία μας στο μέλλον με οδηγούς πάντα τα παιδιά μας.
Περισσότερες πληροφορίες για το Κέντρο Άθυρμα θα βρείτε εδώ
