Έτσι ξεκίνησαν όλα… "Μαμά, γιατί δεν σε ακούει που του μιλάς;"
Από μικρή θυμάμαι να έχω ένα πολύ παραπονιάρικο αδερφάκι. Όταν έπρεπε να φάει, έκλαιγε όταν έφευγε η μαμά από δίπλα του στον ύπνο, έκλαιγε. Έκλαιγε όταν δεν του φορούσαμε την πάνα του και ήθελε συνεχώς μια συγκεκριμένη πιπίλα. Για να μην μιλήσω όταν έπρεπε να κλείσει το ηλεκτρονικό!!Ήταν όμως τόσο γλυκούλης!
Για πολύ καιρό θυμάμαι τη μαμά να φωνάζει το όνομα του αδερφού μου και εκείνος να μην της δίνει σημασία. «Μαμά, αφού του μιλάς γιατί δεν σε κοιτάζει;», ήταν η απορία μου. «Κάτι σκέφτεται…», μου απάντησε η μανούλα. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ όταν άρχισε να λέει «μαμά», «μπαμπά». Εμένα με έλεγε «Νανά!». Του τραγουδούσα και το «κουπεπέ» και κουνούσε ρυθμικά το χεράκι του.
Αρκετές μέρες μετά αυτά σταμάτησαν και τότε ρώτησα τη μαμά: «Μαμά τα ξέχασε αυτά που έκανε πριν; Γιατί;» Δεν μου απάντησε. Όχι πολύ καιρό μετά επισκεφθήκαμε έναν παιδότοπο! Μια κυρία πήρε τον μικρό μου αδερφούλη από το χεράκι και μπήκαν σε ένα δωμάτιο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο αδερφός μου άρχισε να κλαίει πολύ δυνατά! Έκλαιγε για όλη την ώρα που ήταν εκεί μέσα. «Μήπως έπρεπε να είναι η μαμά και ο μπαμπάς εκεί μέσα μαζί του;» Αναρωτήθηκα.
Τη δεύτερη φορά που πήγαμε στον παιδότοπο πάλι έκλαιγε ο αδερφός μου μόλις μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Αυτή τη φορά η κυρία με φώναξε να έρθω μαζί του στο δωμάτιο. Αυτό τον ηρέμησε… Ύστερα, άρχισε να παίζει με τα παιχνίδια που είχε εκεί μέσα. Από τότε οι επόμενες επισκέψεις του εκεί ήταν πολύ πιο ήρεμες. «Μα δεν μπορούσαν να με φέρουν μέσα νωρίτερα για να είναι πιο ήρεμος; Έπρεπε να ταλαιπωρηθεί έτσι πρώτα;» σκέφτηκα.
Αρκετό καιρό μετά πήγαμε σε άλλο παιδότοπο για να αφήνουμε τον αδερφό μου να παίζει. Του έδιναν ένα τετραδιάκι με φωτογραφίες με αντικείμενα που από κάτω έγραφε το όνομα κάθε αντικειμένου. Ρωτούσα συνέχεια τον μπαμπά: «Μπαμπά σε τι θα τον βοηθήσει αυτό το τετραδιάκι;». «Είναι για να μάθει τις λέξεις», μου απάντησε ο μπαμπάς.
Ο καιρός περνούσε και ο μικρός είχε γίνει σαν παπαγαλάκι. Παίζαμε και ένα παιχνίδι: Του έλεγα πες «μήλο!» – Έλεγε «μήλο!». «Πες «νερό!» – «νερό!». Αντέγραφε λέξεις και προτάσεις που λέγαμε εγώ και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου και ό,τι άκουγε από την τηλεόραση. Στον ύπνο είχε ένα αρκουδάκι για συντροφιά. Πήγαινε τουαλέτα μόνος του. Ήταν δεκτικός στο να δοκιμάσει φαγητά. Παρέμενε όμως ανυπόμονος!
Στην ηλικία των 7 ετών περίπου πληροφορηθήκαμε το λόγο της μη ανάπτυξης των όποιων δεξιοτήτων του αδερφού μου και για το πως να συνεχίσει τη διάδραση με τους γύρω του, εφοδιασμένος με ένα χαρτί που έγραφε «ΕΙΣΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΟΣ!», πράγμα το οποίο μας απέδειξε και συνεχίζει να μας αποδεικνύει μέχρι σήμερα.
Αυτά που έμαθα το συγκεκριμένο διάστημα δεν άλλαξαν το πώς τον έβλεπα και το πώς τον βλέπω τώρα, με κινητοποίησαν όμως πολύ ως ψυχολόγο.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω, μη διστάζετε να αναζητήσετε απαντήσεις για θέματα που αφορούν το παιδί σας. Αν όχι τώρα, σίγουρα θα συναντήσετε τα ερωτήματά σας αργότερα, πολύ απλά επειδή δεν διαφέρουν από τις ερωτήσεις ενός μικρού παιδιού.
Ευχαριστώ πολύ τον Δρ. Δημήτρη Δημητρίου-Παπαβασιλείου που είναι δίπλα μου και με εμπνέει για τόσα πολλά πράγματα, όπως και για τη συγγραφή αυτού του άρθρου.
Αντιγόνη Τόλια
Ψυχολόγος
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά
με το Κέντρο Πρώιμης Παρέμβασης "Ευ-Νόηση"
πατήστε στην εικόνα:
Διαβάστε και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα από την ψυχολόγο Τόλια Αντιγόνη:
